Jedna Łza

Jest to one-shot, jak i prolog do ,,You are mine". Mam nadzieję, że spodoba się Wam. Bardzo chcę poznać Wasze opinie więc zapraszam do komentowania ^^
PS Nie umiem pisać takich ,,ogłoszeń" T.T



 

Patrzyłem na czubki swoich butów, gdy poczułem coś mokrego na policzku. I nie, to nie były łzy. Podniosłem głowę i spojrzałem w niebo. Było szare, ponure. Na dodatek zaczęło padać. Pogoda odzwierciedlała dokładnie to co czułem: smutek, żal… Czułem się jakbym rozpadł się na milion kawałków, które do siebie nie pasują. Westchnąłem.

Dziś są Zaduszki, drugi listopada, jedyny dzień w roku, który moja rodzina spędza go razem. Nie licząc bankietów oraz innych biznesowych spotkań, na których udaje szczęśliwą, kochającą się rodzinę. Jednak Zaduszki są szczególnym dniem, gdy razem idziemy do kościoła, na cmentarz. Razem odwiedzamy groby rodziny, której nigdy nie znałem. Zawsze zastanawiałem się, po co to robimy? Skoro przez tyle lat ojciec kłócił się z bratem, to dlaczego teraz zapala znicz na jego grobie? Dlaczego odwiedzamy grób dziadków, których nigdy nie widziałem? Moja rodzina nigdy nie interesowała się nimi, nigdy ich nie wspominała, tylko ten jeden raz w roku.

Moja rodzina składa się ze mnie, z siostry i rodziców. Nie obchodziła mnie siostra, która zawsze potrzebowała pieniędzy na ubrania, kosmetyki; która wymykała się z domu nocami, aby pójść na imprezę. Zabawne, jest ode mnie młodsza o dwa lata, a ciągle się mądrzy. Rodzice nigdy się mną, naprawdę nie interesowali. Matka wyjechała zaraz po moich narodzinach, wróciła po roku. Nie chcieli się mną opiekować, dali mnie Tobie na wychowanie. Ojciec zawsze siedział w swoim gabinecie i zajmował się firmą. Dla niego liczyła się tylko moja edukacja. Chciał, abym przejął firmę, chociaż nie interesowałem się tym. Wiem, że ważna była dla niego tradycja. Chciał, abym ją kontynuował i został prezesem stacji telewizyjnej. Nie chciałem tego. To nie dla mnie. Zawsze chciałem pracować w wytwórni muzycznej. Kochałem muzykę. Wiem, że według Ciebie powinienem iść na studia muzyczne i spełniać marzenia. Ja się jednak bałem, nie umiałem powiedzieć ojcu, że nie chcę przejąć rodzinnego interesu.

Najważniejszym członkiem rodziny dla mnie jesteś Ty. Chociaż już Cię nie ma wśród żywych. Wiedziałem, że Tobie mogę zaufać, w przeciwieństwie do rodziny. Ojciec nigdy Cię nie akceptował, traktował jak kolejnego pracownika. Matka mówiła, że jesteś dla niej jak własne dziecko, ale nigdy tego nie okazywała.

Przeniosłem wzrok na Twój grób. Zrobiło mi się smutno, nikt z mojej rodziny do Ciebie nie przyszedł tego dnia. Lecz ja o Tobie nie zapomnę.

Zabawne, nigdy nie sądziłem, że będę za Tobą tak bardzo tęsknił. Że zabraknie mi tego Twojego ,,Paniczu", które wychodziło za każdym razem z Twoich ust. Tyle razy mówiłem Ci, że chcę usłyszeć jak zwracasz się do mnie po imieniu, a nie to okropne ,,Paniczu". Różnica wieku była mała, ale nigdy nie usłyszałem go z Twoich ust. Żałuję. Teraz już nie słyszę tego znienawidzonego ,,Paniczu".

Odwróciłem wzrok i zobaczyłem miejsce, gdzie spoczywa Twoja rodzicielka. Twoją wolą było zajęcie grobu obok. Dlaczego? Twoja matka Cię biła, była alkoholiczką. Nie zajmowała się Tobą. Wiem, że w Twoje piąte urodziny powiesiła się na Twoich oczach. Nigdy nie traktowała Cię dobrze, nie była Twoją prawdziwą matką. Ona tylko Cię urodziła.

Prawdziwa matka powinna kochać, rozmawiać z dziećmi, spędzać z nimi czas, a ona tego nigdy nie robiła. Ale czy moja mama poświęca mi czas? Czy ze mną rozmawia? Nie. Jednak wiem, że ona mnie kocha, że się troszczy. Gdyby tak nie było, nie powierzyłaby mnie Tobie, prawda? Jednak uszczęśliwiając siebie i mnie, zabrała Ci dzieciństwo.

Westchnąłem. Dokładnie rok temu staliśmy w tym miejscu. Pamiętasz? Wtedy dowiedziałem się prawdy o Twojej matce. Nie rozumiałem dlaczego przyszliśmy tutaj, skoro takie cierpienie Ci zadała. Widziałem je w Twoich oczach, gdy słuchałem tej historii. Wiem, ile dla Ciebie ona znaczyła, wiem, że nie gniewasz się na nią nawet teraz. Gdy już Cię ze mną nie ma. Wiem, że przez nią nie żyjesz. Przekazała Ci w genach jakąś chorobę, która uaktywniła się kilka miesięcy temu.

Spojrzałem na Twój grób, a oczy mi się zaszkliły. Dlaczego Cię ze mną nie ma? Twoje miejsce jest przy mnie, a nie pod ziemią. Do dziś pamiętam Twoje obietnice, że nigdy nie będę sam.

Uśmiechnąłem się smutno. W końcu chcę spełnić Twoją ostatnią prośbę. Obiecałem Ci, że będę szczęśliwy, że ułożę sobie życie na nowo. Ale czy potrafię bez Ciebie? Gdy składałem tę obietnicę, myślałem, że wszystko będzie dobrze, że wyzdrowiejesz i  razem wrócimy do domu.   Z dnia na dzień z Twoim stanem zdrowia było co raz gorzej, aż w końcu nadszedł dzień Twojej śmierci.

Spuściłem wzrok. Nie umiałem patrzeć na Twój grób. Nie umiałem uwierzyć, że Ciebie już nie ma wśród żywych,  że nigdy Cię już nie przytulę.

Poczułem czyjąś rękę na ramieniu, odwróciłem się.  Zobaczyłem moją siostrę, nie spodziewałem się jej w tym miejscu. Dziewczyna mocno mnie przytuliła, a ja lekko ją objąłem drżącymi rękami.

Od czasu Twojej śmierci rodzina mnie bardzo wspiera. Wiem, że mogę na nią liczyć. Mama stara się, aby na mojej twarzy zawsze gościł uśmiech, siostra zaczęła więcej czasu ze mną spędzać, nawet ojciec przestał ciągle przesiadywać w swoim gabinecie. Teraz wiem, że moja rodzina wcale nie jest taka zła. Wiem, że mogę na nią liczyć, zaufać. Ojciec nigdy nie zaakceptuje moich dziwactw, ale wiem, że się stara. Wiem, że mimo tych wszystkich kłótni kocha mnie i moją siostrę, nie pozwoli, abyśmy byli nieszczęśliwi.

Już wiem, że Zaduszki to nie jest dzień na pokaz, że naprawdę wszyscy to przeżywamy. Nawet ja. W końcu każdy za kimś tęskni. Ojciec za bratem, z którym nigdy się nie pogodził, ja za Tobą.

Dlaczego zrozumiałem to dopiero teraz? W chwili gdy Ciebie już nie ma. Dlaczego musiało Ciebie zabraknąć, abym zaczął doceniać swoją rodzinę? Abym nauczył się jej ufać?

Nie wiem. Ale jest ona dla mnie bardzo ważna. Jest podporą. Oprócz niej i przyjaciół nie mam nikogo. Muszę zacząć doceniać to, co mam, bo rozstania bolą. A ja nie chcę czuć bólu. Już nie.

Delikatnie odepchnąłem siostrę, odwróciłem się, wyjąłem dwa znicze. Zapaliłem je i położyłem na grobie Twoim oraz Twojej matki.

Popatrzyłem na Twój grób ostatni raz.

-Żegnaj - szepnąłem, a z mojego oka poleciała łza. Jedna łza. Uśmiechnąłem się smutno. Muszę zakończyć pewien rozdział w swoim życiu. Dzień Zaduszek nie jest końcem, a początkiem.

Objąłem moją siostrę i razem ruszyliśmy do rodziców. Od jutra zaczynam nowe życie, dla Ciebie. Nie chcę Cię zawieźć i nigdy nie zawiodę.

Z tą myślą wsiadłem do limuzyny razem z resztą rodziny.