Rozdział 6 [YAM]

            Mężczyzna patrzył na mnie czekając na odpowiedź. No tak, gapię się na niego od kilku dobrych sekund - mam nadzieję, że nie więcej - i nie odpowiadam. Pogratulować inteligencji Kaith…

           -Akurat idę na cmentarz - odezwałem się wreszcie. - Więc… mógłbym pana zaprowadzić -  Zaproponowałem.

Nie wiedziałem jak mam zwracać się do mężczyzny. Miałem mówić per pan, czy jak? Trudno było mi określić jego wiek patrząc tylko na wygląd. Przez jego ubranie i styl wypowiedzi wyglądał dojrzalej, ale nie miał zmarszczek, a z twarzy wydawał się stosunkowo młodo.

            -To bardzo miło z twojej strony - zwrócił się do mnie uśmiechając delikatnie. - Jestem Syam.

            -Kaith - Oszczędnie się przedstawiłem.

            Ruszyliśmy w stronę cmentarza. Milczeliśmy, ale nie była to niezręczna cisza, obaj byliśmy pogrążeni w swoich myślach. Moje krążyły wokół dwóch par oczu. Złote oczy… Przez osiemnaście lat nigdy nie widziałem takiego koloru, a w ciągu niecałego miesiąca spotkałem dwie osoby, o tak intensywnej barwie. Jak to możliwe? A może oni są jakoś spokrewnieni? No dobra, z tym ostatnim stwierdzeniem chyba troszkę przesadziłem, przecież nie powinno mnie to interesować.

            -Do kogo idziesz? - zapytał nagle Syam wyrywając mnie z rozmyślenia.

            -Do… kogoś - zawahałem się. Nie chciałem rozmawiać o Sebastianie, zwłaszcza z nieznajomym. Dodatkowo nie wiedziałem jaki stosunek ma Syam do homoseksualistów… Mimo, że sprawiał wrażenie miłego nie wiedziałem co mogłem mu powiedzieć. - … wyjątkowego - Zakończyłem, a mężczyzna spojrzał na mnie zdziwiony, jednak po chwili uśmiechnął się delikatnie.      

            -Ta osoba na pewno taka była.

            Odwzajemniłem uśmiech i pokiwałem głową. Miło było usłyszeć takie słowa. Cieszyłem się, że Syam nie pytał o więcej. Najwyraźniej wiedział gdzie leży pewna granica. Nie wiem dlaczego, ale polubiłem go. Może nie jakoś bardzo, bo go nie znałem, ale sprawiał wrażenie miłego i porządnego obywatela.

Matko! Zaczynam gadać jak ojciec!

            -A ty, kogo idziesz odwiedzić? - Zapytałem z uprzejmości. Mężczyzna westchnął ciężko i pokręcił głową.

            -Idę… przeprosić - wyjaśnił. Spojrzałem na niego zdziwiony  i zaciekawiony dając tym samym znak by kontynuował. - Kiedyś zrobiłem niezbyt dobrą rzecz i muszę w końcu przeprosić - znowu westchnął, po czym spojrzał w przestrzeń. - Zresztą i tak nie zrozumiesz…

            Spojrzałem na niego zdziwiony, jednak nic nie powiedziałem. Nie chciałem wyjść na nieuprzejmego i zacząć go o wszystko wypytywać - a łatwo nie było, jak już mówiłem, jestem strasznie ciekawski.  Przez dalszą drogę rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Nie schodziliśmy już na krępujące nas tematy, nie zwierzaliśmy się. Mówiliśmy o muzyce, polityce lub po prostu o pogodzie. Gdy doszliśmy do cmentarza mężczyzna uśmiechnął się i jeszcze raz podziękował, po czym skręcił w boczne alejki. Ciekawe skąd wie który to grób, gdzie może go znaleźć. Może ktoś mu powiedział?

            Potrząsnąłem głową i ruszyłem w stronę grobu Sebastiana. Może mnie jakoś wesprze? Wiem, że na pewno mnie nie opuścił, przecież mówił, iż zostanie ze mną do końca moich dni, że nawet, jeżeli go nie widzę to on nade mną czuwa i o mnie dba.

            Na plac szkolny wbiegłem klika minut przed dzwonkiem. Troszkę zasiedziałem się u Seby i miałem mało czasu na dojście do szkoły. Na pewno szybkim marszem doszedłbym na czas, lecz bieganie jest ponoć zdrowe więc co mi tam. Zdyszany podszedłem do drzwi. Gdy chciałem je otworzyć od tyłu coś - a raczej ktoś - rzucił się na mnie o mało nie przewracając mnie i siebie.

            -Daga! Opanuj się - warknąłem na przyjaciółkę odpychając ją lekko, jednak dziewczyna zaśmiała się krótko i pocałowała mnie w policzek. -Teraz już wiem jak powstały te plotki o nas - rzekłem poważnym tonem, a dziewczyna roześmiała się głośniej. Przez kilka miesięcy wszyscy myśleli, iż Daga była moją dziewczyną. Mi było to obojętne, bo w tym czasie chodziłem z Sebastianem, jednak Polce zaczęło to przeszkadzać - w końcu nie mogła poderwać żadnego przystojniaka z etykietką „zajęta”. Dość długo przekonywaliśmy znajomych i nieznajomych też - cała szkoła o nas mówiła. Jak wiadomo trudno jest wyeliminować plotki. Jednak po pewnym czasie udało nam się przekonać znajomych, iż się tylko przyjaźnimy. Chociaż i tak czasami powstają opowieści o naszym domniemanym związku. No ale czymże byłoby życie bez tego gadania? Plotki w dzisiejszych czasach to podstawa, źródło informacji, a to, że często to bzdura to już inna bajka.

            -To w jaki sposób powstała ta, że masz dziewczynę? - zapytała słodko, a ja spojrzałem na nią wzrokiem mordercy. Akurat tego mi trzeba! Aby każdy gadał, że mam tajemniczą wybrankę serca. Nie mam zamiaru wysłuchiwać gadania chłopaków o tym, że chcą ją poznać. Bo przecież się przyjaźnimy, a przyjaciele nie mają przed sobą sekretów… Ciekawe czy też by tak gadali, gdyby wiedzieli, iż jestem gejem… - Nie będą gadać, bo… - zawiesiła znacząco głos, a ja wróciłem myślami na Ziemię. - Michael zaprosił mnie na randkę!

            -Ten Michael? - zdziwiłem się, a Dagmara pokiwała energicznie głową.

            -Jeżeli masz na myśli kapitana drużyny football'owej to masz stu procentową rację - wyszczerzyła się pokazując swoje białe ząbki.

            -Jeszcze przed wyjazdem do Polski mówiłaś na niego: „Pajac hasający na boisku i podniecający się byle piłką. Nawet do wiązania butów potrzebuje pomocy jednej ze swoich fanek…” - zacytowałem otwierając drzwi od budynku i przepuszczając w nich Dagmarę. No w końcu trzeba iść na pierwszą lekcję.

            -Kiedy to było - machnęła zadowolona ręką. - W każdym razie on jest taki słodki… I obiecał, że zabierze mnie do lunaparku - mówiła zachwycona.

            -Dziewczyno, zwolnij - przerwałem jej, a ona spojrzała na mnie zdziwiona dając tym samym znak, abym kontynuował. - Mówisz już jak te puste, zakochane lale, które myślą tylko o swoich randkach. - Daga prychnęła, ale nic nie powiedziała. Grzecznie czekała na ciąg dalszy. - Zresztą i tak oboje wiemy, że niedługo go rzucisz - dokończyłem, gdy doszliśmy do sali, w której mamy mieć pierwszą lekcję.

            -Ej! - zbulwersowała się Dagmara i dała mi kuksańca w bok. Zaśmiałem się.

            -Widzę, że amory idą pełną parą - usłyszeliśmy Thomasa.

            -Z tym debilem w życiu! - krzyknęła przyjaciółka, a ja parsknąłem głośnym śmiechem. Dziewczyna z surowym wyrazem twarzy odwróciła się na pięcie i odeszła. I tak wiedziałem, że nie gniewa się… na poważnie. Głośne westchnienie chłopaków zwróciło moją uwagę.

            -Kaith, ja cię nie rozumiem - zaczął Dave. - Masz taką śliczną dupcię pod nosem, a ty co? Przyjaźnisz się z nią! Wyjaśnij mi jak?!

            -Normalnie - wzruszyłem ramionami. - Jakbyś nie zauważył to my w ogóle do siebie nie pasujemy. Normalnie taka z nas para, jak z ciebie i…

            -Dobra, dobra - przerwał mi. - Czaję, ale… Ta dziewczyna to marzenie każdego faceta a ty… - wykonał nieokreślony ruch ręką. Już otwierałem usta by coś powiedzieć, ale w tej chwili odezwał się Alex.

            -Może Kaith woli dziewczyny typu Caroline? - zasugerował, a ja miałem ochotę walić głową w ścianę. Czemu oni, do cholery, poruszają takie tematy!? - Ona też jest śliczna i pasuje do niego. Teraz tylko oboje potrzebują pomocy…

            -Alex - przerwałem mu. - Ja nie chcę swatania, świetnie daję sobie sam radę w sprawach sercowych.

            -Kaith… Tylko, że… - wtrącił się milczący dotychczas Thom. - Widzisz wszyscy gadają o tobie i Dorianie, i o waszym pocałunku.

            -Nie obchodzi mnie to. Nie będę szukał dziewczyny po to, aby udowodnić swoją heteroseksualność - która nie istnieje. Dodałem w myślach zły na siebie, że znowu kłamię.

            -Dorian aż tak dobrze całuje, że trudno znaleźć dziewczynę, która mu dorówna? Czy może obrzydził ci pocałunki i masz ich dosyć na pewien czas?

            -Właśnie, jak Dorek całuje?

            -Skoro tak bardzo chcecie wiedzieć, to się sami przekonajcie i pocałujcie z nim! - odbiłem piłeczkę, a oni spojrzeli na mnie jak na UFO. W tym momencie moja twarz miała bliskie spotkanie z dłonią zaliczając tak zwanego „facepalm'a”. - Serio, to nie o to chodzi. Po prostu nie chcę być z byle jaką dziewczyną…

            Koledzy spojrzeli na mnie zdziwieni i gdyby nie dzwonek oraz punktualne przybycie nauczycielki zapewne coś by mi odpowiedzieli. Jednak ich oczy mówiły, że mogę się czegoś spodziewać…

            Lekcję przesiedziałem w ciszy, ale na zajęciach nie skupiałem się. Moje myśli krążyły wokół rozmowy z chłopakami, z której dowiedziałem się, iż znowu moja osoba jest głównym tematem plotek. Miałem coraz większą ochotę uduszenia Dagmary za to głupie wyzwanie! Co ona sobie myślała? Jeszcze ten debil siedzący obok mnie traktuje mnie jak powietrze. Może to dobrze? Jedyne co do siebie mówimy to ciche: „hej”, „cześć” albo czasami obchodzimy się nawet bez tego. Westchnąłem i podążyłem wzrokiem w celu zlokalizowania Dagi. Moja przyjaciółka siedziała z Celią zajmując tym samym miejsce Caroline. Polka zawsze siedziała obok mnie, ale przez pewnego kretyna - z którym według niej stworzyłbym wspaniały związek - przesiadła się zasiadając obok dziewczyny Josha. Swoją drogą dziwne miejsce, bo Celia według Dagmary jest „rozkapryszoną egoistyczną lalusią, która nie wie ile to jest dwa dodać dwa”. Oboje dziwiliśmy się jak Josh może z nią wytrzymać. Dagmara z moich przyjaciół lubiła tylko Josha, resztę po prostu znosiła. Z westchnieniem rozejrzałem się po klasie i mój wzrok zatrzymał się na Caroline. Coraz bardziej przeszkadzają mi jej zaloty. No i jest jeszcze Alex z chłopakami, który bezskutecznie próbuje mnie z nią zeswatać. Moje myśli znowu poleciały w stronę Doriana, pocałunku i reakcji szkoły. Może najwyższy czas się ujawnić? Ale czy tego chciałem? Z jednej strony tak, bo miałem dosyć udawania, ale z drugiej? Z drugiej nie chciałem być wyśmiewany, wyzywany. Byłem żałosnym tchórzem. Wyzywałem Doriana od debili, a sam nim byłem! Zaśmiałem się lekko. Nie wiedziałem, co zrobię, czy w ogóle coś, ale może lepiej będzie, kiedy ta sprawa soboty ucichnie? Może rozejdzie się po kościach? W tym momencie zadzwonił dzwonek. Może to jakiś znak? Znak dający mi do zrozumienia że w tym momencie powinienem zatrzymać swoje myśli? Oj, Kaith, lecz się! To normalne, że dzwonek dzwoni ogłaszając przerwę! Gdybyś myślał szybciej, to zakończyłbyś te swoje rozmyślania wcześniej… Z tymi, dziwnymi myślami opuściłem salę.

            -Muszę przyznać, że jak tak siedzicie razem to wyglądacie słodko - z rozmyślania wyrwał mnie głos Dagi. Spojrzałem na nią unosząc jedną brew ze zdziwienia. - No i jeszcze on cały czas się na ciebie patrzy!

            -Daga, ogarnij się! NIC z tego nie będzie - Próbowałem uspokoić przyjaciółkę, jednak ta spojrzała na mnie ze zdziwieniem i politowaniem. – Nic a nic.

            -Ja tam swoje i tak wiem!

            -Uh. Wiesz co? Najlepiej zrobisz jeżeli na nowo usiądziesz ze mną. I będzie po kłopocie.

            -Słucham? - spojrzała na mnie z niedowierzaniem. - Mam was tak chamsko rozdzielić? Oj, nie ma mowy - wyszczerzyła się, a ja spojrzałem na nią błagalnym wzrokiem. - Zresztą chcesz się tak poddać, pokazać mu swoją słabość? Chcesz mu udowodnić, że ten pocałunek zrobił na tobie wrażenie?

            W tym momencie Daga uderzyła w mój słaby punkt. Mianowicie nie chciałem być gorszy od niego, nie chciałem okazać się tym słabszym. Stąd wychodzi, iż muszę wytrzymać z nim w jednej ławce. Chyba powinienem to przeżyć, w końcu nikt nie karze mi z nim rozmawiać,  spędzać czasu w trakcie przerw lub po zajęciach szkolnych.

            -Kaith, możemy porozmawiać? - podniosłem wzrok i spojrzałem na stojącą naprzeciwko mnie Caroline.

            -No pewnie, mów. - Odpowiedziała za mnie Dagmara. Caroline spłoszyła się i spuściła wzrok, a ja spojrzałem na przyjaciółkę morderczym wzrokiem. Potrzebuję adwokata, czy co? Doskonale wiedziałem, iż Daga chce abym był szczęśliwy, ale bez przesady! Nie wpakuję się w heteroseksualny związek!

           -Oczywiście - powiedziałem jednak miłym głosem do Caroline. - Zresztą i tak Dagmara miała iść do Michaela, prawda? - dodałem przez zęby patrząc wymownie na przyjaciółkę. Dziewczyna prychnęła cicho, po czym wstała i odeszła mamrocząc coś pod nosem w tym dziwnym języku zwanym polskim. Przez zmianę języka nie zrozumiałem dziewczyny, ale znając ją było to coś w stylu: „Po co słuchać moich dobrych rad, lepiej gadać z jakąś pustą lalą…” – No, możesz mówić - odezwałem się po chwili przenosząc wzrok na zarumienioną Caroline.

            -No, bo… - zaczęła cicho. Milczałem, mając nadzieję, iż dziewczyna w miarę szybko się wysłowi. - Bo widzisz… Cała szkoła mówi o tobie i o Dorianie… - no nie. Znowu mam tego wysłuchiwać? - Ja oczywiście w to nie wierzę. - plątała się. - W końcu wiem, jaki masz stosunek do gejów… - serio, jaki? Czyżbyś myślała, że jestem homofobem? Jeżeli tak, to jesteś w ogromnym błędzie. Jestem beznadziejny… - I zdaję sobie sprawę, że to tylko głupie wyzwanie… no i pewnie nie zrobiłbyś tego, gdybyś był trzeźwy… - no dobra, z tym ostatnim mogę się zgodzić. - No, ale i tak wszyscy o was gadają, mówią jaką to wspaniałą parą jesteście… I tak pomyślałam… Że chyba powinieneś się przesiąść, plotki być może umarłby śmiercią naturalną, no i wiesz… Miałbyś spokój? Oczywiście to tylko moja propozycja - mówiła coraz szybciej i ciszej nie podnosząc wzroku na mnie. - I jakbyś nie chciał siedzieć sam… to zawsze możesz… Znaczy tak sobie pomyślałam, abyś… No, bo Daga usiadła przy Celii i ja… No może usiadłbyś ze mną? - w końcu wyartykułowała zdanie szeptem. Spojrzałem na nią i miałem ochotę zaśmiać się w niebogłosy, ale, jako osoba kulturalna, nie pozwoliłem sobie na taki haniebny czyn i tylko delikatnie się uśmiechnąłem. Śmieszyło mnie zachowanie dziewczyny, naprawdę mogła

normalnie się zapytać, a nie bawić się w te całe podchody. To chyba oczywiste, że i tak bym odrzucił tę propozycję…

            -Z chęcią bym się zgodził - no co? Nie chciałem, aby Caroline się załamała… aż tak bardzo. - Ale nie mogę - dodałem cicho, a dziewczyna spojrzała na mnie smutna, miałem wrażenie, że zaraz się rozpłacze. Westchnąłem, mając nadzieję, iż nie zobaczę łez na jej policzkach. Nienawidziłem, gdy ktoś płacze na moich oczach! Nie wiedziałem jak się mam zachować. - Nie chodzi o ciebie… - dopowiedziałem niepewnie. Caroline spojrzała na mnie zdziwiona. - Widzisz… Nie za bardzo lubię się z Dorianem i można rzec, że ze sobą rywalizujemy, więc nie chcę, aby pomyślał, że się poddaję… - rzekłem wykorzystując odrobinkę argument podany przez Dagę. - Rozumiesz?

            Caroline spojrzała na mnie ze zmarszczonymi brwiami i najwyraźniej analizowała moją wypowiedź, co zajęło jej troszkę czasu. Po chwili kiwnęła głową.

            -W sumie to oczywiste… - uśmiechnęła się i odeszła, a ja odetchnąłem z ulgą.

            Przez większość przerw moi „wspaniali” przyjaciele gadali o sobotniej imprezie, często próbowali mnie zaznajomić z plotkami, których głównym tematem byłem ja i Dorian. No jakbym miał ochotę tego słuchać! Na domiar złego Dagmara ciągle mi paplała jak to pięknie razem wyglądamy, nawet moje próby zmienienia tematu nie przyniosły oczekiwanego rezultatu. Normalnie zwariować można! Dorian to, Dorian tamto, a niech się Dorian wypcha! Skoro się nim tak interesują to niech z nim rozmawiają, a nie mnie wypytują i denerwują. A tak, zapomniałem, on ich wszystkich „onieśmiela” - jak to rzekła Sylvia, przyjaciółka Caroline i Celii. Ja tam nie wiem, jak ktoś taki wkurzający, irytujący, chamski może onieśmielać, jak dla mnie on potrafi tylko wkurwiać… Myślałem na przedostatniej lekcji. Dzisiejszy dzień wyjątkowo mnie drażnił, mimo że zaczął się miło teraz jestem – chociaż to mało powiedziane – zdenerwowany.

            Spojrzałem kątem oka na „pana onieśmielającego”. Cholera, znowu się na mnie gapi z tym swoim irytującym uśmieszkiem, czego on ode mnie chce?

Dorian ma spokój, nawet nikt z nim nie gada, a ze mną? Wszyscy o czymś mówią, nie miałbym nic przeciwko temu - naprawdę! -  gdyby głównym tematem rozmów nie był Dorian! No ile można! Dorian, Dorian i CIĄGLE Dorian. A kogo on obchodzi? Bo na pewno nie mnie!

            W pewnej chwili doszedł do mnie cichy śmiech z lewej strony. Zmarszczyłem brwi, po czym spojrzałem na złotookiego, który siedział rozbawiony oraz patrzył na mnie. W jego wzroku i uśmiechu nie było zlekceważenia czy kpiny, tylko rozbawienie…

            -Jak będziesz się tak denerwował, to ci tu zmarszczka wyskoczy - powiedział zadowolony i wskazał palcem miejsce między brwiami.

            Prychnąłem cicho oraz przeniosłem wzrok na tablicę. Jakiś debil co się na wszystkim zna, myślałem gorączkowo. A niech se ten palec w dupę wsadzi, a nie! Kaith, spokojnie - próbowałem się uspokoić. Wdech i wydech, wdech i wydech. Moje próby uspokojenia przerwał dzwonek. Zadowolony wybiegłem z klasy.

Dzisiejsze zajęcia szkolne pomału się kończyły, więc wiele osób opuściło już budynek z różnych powodów. Chciałem uciec od znajomych, od rozmów. Pobiegłem w stronę rzadziej uczęszczanych korytarzy, które znajdowały się w mojej szkole.

            Przystanąłem przy najbliższej ścianie i oparłem się o nią. Odetchnąłem głęboko. Wreszcie chwila spokoju, ciszy, nikt mi nie przeszkadza, mogę być sam. Rozejrzałem się w celu sprawdzenia czy nikt nie poszedł moimi śladami i nie postanowił zagłębić się w mniej uczęszczane części szkoły. Na szczęście byłem sam. Zamknąłem oczy radując się chwilą oraz odpoczywając. Mój spokój zakłócił dźwięk ogłaszający nadejście esemesa. Zmarszczyłem brwi, po czym zerknąłem na wyświetlacz. Ciekawe któż to zakłóca mój spokój? Może Dagmara się martwi albo chłopacy? Spojrzałem na nadawcę i ze zdziwieniem odkryłem, iż to moja „kochana” siostrzyczka. Przez chwilę zastanawiałem się czego to ona może chcieć. Aż dziw, iż posiada mój numer. Z westchnieniem otworzyłem wiadomość i zagłębiłem się w czytaniu. „Natan zaprosił mnie do klubu, ale ojciec nie chce mi pozwolić… Kaith, błagam pójdź z nami! Jeżeli wybierzesz się razem z nami tata na pewno się zgodzi. Zresztą według naszej umowy jesteś mi coś winien!” -  głosiła treść wiadomości… No super normalnie to się szuja nie odezwie, a teraz? W ogóle, co to za pomysł by wspominać o tej „umowie”? Przetarłem skronie i szybko odpisałem. „No dobra, dobra. Kiedy?” Gdy kliknąłem „wyślij”, przy moim uchu usłyszałem głos.

            -To co, teraz bawisz się w przyzwoitkę? - zdziwiony zmarszczyłem brwi i rozejrzałem się dookoła, ale byłem sam… Czyżbym świrował? Może nie przejąłbym się tym tak bardzo, gdybym nie rozpoznał głosu należącego do Doriana. Tak, oto moje przekleństwo… Nawet gdy go nie ma w pobliżu, ja i tak go słyszę, co się ze mną dzieje? Jestem nienormalny skoro ciągle myślę o Dorku… Eh, powinienem się leczyć.

            Ostatnia lekcja minęła mi dość szybko… Zadowolony opuściłem salę jako pierwszy, ale niestety za pierwszym zakrętem usłyszałem nawoływania mojej osoby. Wiedziałem, że nie ucieknę z budynku niezauważony. Przekląłem pod nosem i wbiegłem do pierwszego-lepszego pomieszczenia. Okazało się, iż to była toaleta… Na moje szczęście – męska, dzięki czemu z czystym sumieniem mogłem zamknąć się w kabinie i przesiedzieć tam kilka minut. Jestem beznadziejny, żeby tak chować się przed przyjaciółmi…

            Po chwili - gdy uznałem, że jestem bezpieczny - mogłem opuścić śmierdzące (bądź, co bądź musiałem zatkać sobie nos, bo zalatywało papierosami oraz… odchodami) pomieszczenie. Gdy znalazłem się na zewnątrz szkoły z ulgą odetchną świeżym powietrzem. Rozejrzałem się po prawie pustym podwórku i ze zdziwieniem zauważyłem Doriana rozmawiającego z jakimś blondwłosym mężczyzną w czarnym płaszczu… Chwila, chwila, czy to nie Syam? Zresztą, co cię to obchodzi, Kaith? Fuknąłem na siebie w myślach kręcąc przy tym głową. Następnie ruszyłem w stronę bramy, modląc się w duchu o to, aby mężczyźni mnie nie zauważyli.

            -Kaith? - no oczywiście moje modły nie zostały wysłuchane. Odwróciłem się w stronę zdziwionego Syama. - Co ty tu robisz?

            -Uczę się - odpowiedziałem wzruszając ramionami.

            -W tej szkole? - zapytał coraz bardziej zdziwiony. - To pewnie znasz mojego brata, Doriana?

            Zaraz, zaraz? Brata? To stąd to podobieństwo? Szkoda, że jedyną cechą, jaką ich łączy jest barwa oczu… Syam wydawał się o wiele milszy. Pokiwałem głową. Blondyn już otwierał usta by coś jeszcze dodać, ale Dorian go uprzedził.

            -Kaith i ja chodzimy  do jednej klasy - wyjaśnił, ale mówił to takim głosem, że aż ciarki przeszły mi po plecach. Aż tak mnie nie lubi, iż mówi o mnie takim zlodowaciałym głosem pełnym nienawiści? A może nie lubi brata?

            -Co za zbieg okoliczności… - odparł tajemniczo Syam, a jego oczy zabłysły dziwnym blaskiem. Dorian chciał coś odpowiedzieć, lecz tym razem to blondyn nie pozwolił mu się odezwać. - Skoro się znacie, to Kaith pójdzie z nami na te lody… Oczywiście wszystko w ramach podziękowań, za dzisiejszą pomoc w znalezieniu cmentarza - dodał, a ja cicho rzuciłem, że nie ma potrzeby. Coś czułem, że wspólne wyjście do kawiarni z rodzeństwem Freron jest złym pomysłem, bardzo złym… - Nie ma mowy, idziesz i tyle!

            -Poszedłeś na cmentarz? - zapytał Dorian sprawnie omijając część rozmowy na mój temat. Syam przytaknął. - Z Kaithem? - a nie, jednak o mnie też się zapytał. Normalnie czuję się zaszczycony, mam nadzieję, że nikt tego nie słyszał, bo mam dosyć tych plotek… Syam znowu potwierdził ruchem głowy. - Jeżeli tylko coś zrobiłeś, to ja cię… - wysyczał groźnie. Przez chwilę miałem wrażenie, że się rzuci na blondyna z pięściami. No dobra, rozumiem nienawiść do mnie (chociaż może nie do końca, jednak naprawdę się staram!), ale do własnego brata?

            -Spokojnie, nic nie zrobiłem. Nie jestem tak narwany jak ty - odrzekł wesoło Syam uśmiechając się przy tym pogodnie. - No to chodźmy.

            I ruszyliśmy w stronę kawiarni. W tej chwili żałowałem, że siedziałem w tej toalecie, a może, że tak krótko w niej się znajdowałem? No trudno, nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem, a coś czuję, że to popołudnie będzie dziwne, i to bardzo.

            W drodze do kawiarni milczeliśmy. Między naszą trójką panowała dość napięta atmosfera.

Jak ja chciałem iść do domu! Czy o dużo prosiłem? Myślałem wybierając smak lodów. Już bym wolał kłócić się z Dorianem niż czekać, aż któryś z braci się odezwie. Swoją drogą ciekawe, który jest starszy. A może bliźniakami są? Chociaż w to wątpię, gdyż wspólną cechą w ich wyglądzie są tylko złote oczy. Pokręciłem głową wracając do wybierania smaków. W tym czasie przyszła kelnerka chcąc odebrać nasze zamówienia. Jako, że nie za bardzo umiałem skupić się na menu, podałem kobiecie pierwszy smak, jaki rzucił mi się w oczy. Nawet nie wiedziałem, co to było. Gdy bracia również złożyli zamówienie Syam uśmiechnął się lekko i zaczął niezobowiązującą rozmowę. O dziwo w jej trakcie przyłączył się również Dorian. Szczerze mogę powiedzieć, że na towarzysza do rozmów się nadawał, ciekawie się wysławiał. Niestety, kiedy kelnerka wróciła z naszymi lodami, między nami zapanowała niezręczna cisza przerywana tylko odgłosem łyżeczek uderzających w pucharki.

            -To teraz powiedz mi, dlaczego tak naprawdę przyjechałeś - odezwał się w pewnej chwili Dorian. Syam spojrzał na niego zdziwiony.

            -Mówiłem ci przecież, że musiałem przeprosić… - odpowiedział bez zająknięcia. A to było naprawdę coś, gdyż miałem wrażenie, że wzrok Doriana wierci blondynowi dziurę w brzuchu.

            -Tak, tak wmawiaj sobie… - odparł twardo Dorek, przecierając twarz ręką. - Obaj wiemy, iż to nieprawda oraz zdajesz sobie sprawę, że nie uwierzę w takie bajeczki… - rzekł spokojnie, ale od tych słów bił chłód, jednak Syam - co było bardzo dziwne - zaśmiał się głośno.

            -No tak, chyba troszkę cię nie doceniłem, braciszku. - rzekł rozbawiony. - Ale co się dziwić, w końcu nie widziałem cię tyle lat… - dodał. Jednak Dorian siedział niewzruszony i wciąż patrzył surowym wzrokiem na brata. - Nie będę owijał w bawełnę. Ojciec wysłał mnie abym sprowadził cię na właściwą drogę.

            Tym razem to Dorian głośno się zaśmiał. Nie wiem, o co chodziło i w tej chwili czułem się jak przysłowiowe piąte koło u wozu.

            -No to możesz już wracać do domu. Bo ja nie zamierzam wybierać się z tobą. Powiedz ojcu, że nigdy nie nastąpi chwila mojego powrotu.

            -Jeżeli wrócisz to Rada razem z ojcem nie będzie sprawiała problemu - Syam zignorował wcześniejsze słowa brata. - Spokojnie będziesz mógł powrócić na swoją wcześniejszą funkcję dowódcy. Tylko jest jeden warunek: zdradzisz nam sekrety tej organizacji, a wszystkie twoje grzeszki zostaną odpuszczone.

            -Czy ty mnie słuchasz? - warknął czarnowłosy. - Nie wrócę do was. Nigdy! A te swoje kity możesz wciskać komuś innemu.

            -Dorian, dajemy ci ciekawą ofertę, wybaczymy ci wszystko. A ty chcesz to od tak odrzucić? Dlaczego? Przecież on nie żyje! Możesz spokojnie o nim zapomnieć i żyć własnym życiem.

            -Jego do tego nie mieszaj! Doskonale wiesz, że on nie miał z tym nic wspólnego! Po prostu raz otworzył mi oczy!

            Patrzyłem coraz bardziej zdezorientowany na braci. O czym, o kim oni mówili? Najpierw myślałem, że Dorian ma poważne spory z rodziną, a teraz? W mojej głowie panował istny chaos, mętlik.

            -Otworzył? Chyba zamknął - wysyczał Syam. Dzięki wrednemu tonowi wypowiedzi, przekonałem się, że tych dwoje naprawdę jest rodzeństwem. Kiedy przestawali być mili to naprawdę bardziej siebie przypominali. - Właściwie nie rozumiem jak możesz pracować z tymi… psami. - ostatnie słowo niemal wypluł nienawistnie. Dorian wzruszył ramionami jak gdyby nigdy nic.

            -Normalnie, przynajmniej im mogę ufać i nie muszę otaczać się jedynie roślinami, mając nadzieję, iż nikt mnie nie zdradzi.

            Syam zmarszczył brwi, a Dorian uśmiechnął z wyższością. Przy stoliku na nowo zapanowała niezręczna cisza, a mężczyźni mierzyli się wzrokiem. Chcąc nie chcąc zwróciłem ich uwagę na siebie wracając do jedzenia lodów - przecież nie mogę pozwolić by się zmarnowały! Bracia spojrzeli na mnie i miałem wrażenie, że im głupio, iż dali ponieść się emocjom oraz chyba powiedzieli troszkę za dużo. Nie przejmując się ich wzrokiem konsumowałem dalej swoje lody. W końcu im szybciej zjem, tym wcześniej pojawię się w domu. W pewnej chwili zagadał do mnie Dorian i śmiało mogę rzec, iż mnie zadziwił. Gdyż nie kpił sobie ze mnie, nie żartował, a zaczął ciekawą rozmowę na temat muzyki. Natomiast Syam przyglądam nam się z dziwnym wyrazem twarzy oraz z niepokojącym blaskiem w oku…

            -A pamiętasz jak ojciec groził nam, że zamknie w nas w tym budynku przeznaczonym dla… - zaczął Syam, ale przerwał mu Dorian.

            -No pewnie, błagałeś go na kolanach by nie kazał nam tam siedzieć - parsknął Dorian.

            -A potem ty, żeby zrobić mu na złość, postanowiłeś wejść do tego budynku.

            -Ta… Niestety okazało się, że jest dobrze pilnowany i bez kluczy mnie nie wpuścili… - dokończył Dorian.

            -Nigdy nie zapomnę, tego żalu w twoich oczach i miny wściekłego ojca - obaj się zaśmiali.

            Bracia wspominali swoje historie za czasów dzieciństwa… Muszę przyznać, że normalnymi dzieciakami to oni nie byli. Należą się wyrazy współczucia ich rodzicom. Naprawdę musieli mieć z nimi problemy. Syam i Dorian mimo różnych charakterów oraz innych opinii, potrafili się dogadać i miałem wrażenie, że naprawdę łączyła ich braterska więź. Może lekko nadszarpnięta, osłabiona, niepewna, ale ciągle istniała.

            Po zapłaceniu rachunku, opuściliśmy lokal. Gdy znaleźliśmy się na zewnątrz Syam kontynuował

            -To były fajne czasy… - westchnął, a Dorian spojrzał na niego ze zmarszczonymi brwiami.

            -No… Nie musieliśmy się o nic troszczyć, mieliśmy spokój. - odparł i przeniósł wzrok na niebo. - Brakuje mi tego - dodał po chwili.

            -Mi też… A wiesz, czego najbardziej? Tych kawałów wyrządzanych tej głupiej babie co to nie chciała nam dawać owoców z krzewu… - zaciął się Syam jakby zorientował się, iż za dużo powiedział.

            -Mówisz o Glay? - dopytał Dorian, a blondyn przytaknął. - No wkurzanie jej było najlepsze…

            -W sumie… Jesteś w porządku - powiedział nagle Syam zatrzymując się. Dorian spojrzał na niego z dziwnym uśmiechem i cicho rzekł: „Ty też”. Nosz kurde są braćmi i dopiero teraz sobie takie rzeczy mówią? Z tego, co zauważyłem w dzieciństwie byli ze sobą zżyci, a teraz? Ciekawe, co ich tak od siebie odróżniło…

            -Szkoda - kontynuował Syam. - Że przy następnym spotkaniu będę musiał cię zabić - zakomunikował spokojnie, tak jakby mówił jaka jutro będzie pogoda, a ja spojrzałem na niego zdziwiony. Jak to zabić? Ale tak na poważnie? Dorian wzruszył ramionami, jakby nic to dla niego nie znaczyło. - Mogę cię o coś prosić? - Czarnowłosy przytaknął. - Nie daj się zabić przez kogoś innego, chcę się z tobą zmierzyć w walce o śmierć i życie…

            -Mam nadzieję, że ta prośba działa w obie strony? - odpowiedział zadowolony Dorian, a jego brat uśmiechnął się i pokiwał głową. Po chwili obaj spojrzeli w niebo, jakby szukając jakiegoś znaku.

            -Eh… Muszę już wracać - przerwał ciszę Syam. - Na pewno nie wrócisz ze mną?

            -Na pewno.

            -W takim razie nie do zobaczenia, chyba, że chcesz ze mną walczyć. - uśmiechnęli się obaj lekko. - Żegnaj bracie, będę tęsknił - dodał, a Dorian skinął mu głową. – Kaith, uważaj na siebie - zwrócił się do mnie, a ja spojrzałem na niego zdziwiony. Mam uważać na siebie? Ale… O co mu chodziło? - I nie powinieneś oddalać się od Doriana - dodał. Spojrzałem na ciemnowłosego co raz mniej z tego wszystkiego rozumiejąc. Dlaczego mam nie oddalać się od niego? Dorian również na mnie patrzył z nieodgadniętym wyrazem twarzy, sprawiał wrażenie zamyślonego. Przełknąłem ślinę i przeniosłem wzrok na Syama - a dokładniej na miejsce, w którym powinien stać. Mężczyzna zniknął. Odwróciłem wzrok ze zmarszczonymi brwiami i szukałem Doriana, ale i jego nie było. Zostałem sam, ale jak? Przecież przed chwilą obaj stali, to nie możliwe, aby tak szybko zniknęli! Coraz mniej rozumiejąc braci Freron skierowałem się w stronę domu.

~Josh~

            Leżałem na łóżku głaszcząc Gorga przy okazji. Tak, tak, wilczur znów władował mi się do wyrka. I po co mi było legowisko, skoro i tak pies ciągle znajduje się przy mnie? Swoją drogą to aż dziwne, że tak szybko mi zaufał, że się do mnie przywiązał. Spojrzałem zdziwiony na zwierzę,  a w tym samym czasie Gorg podniósł na mnie wzrok i popatrzył swoimi rozumnymi, czekoladowymi oczami.

            -Jak to możliwe, że po tym wszystkim potrafisz zaufać człowiekowi? - wyszeptałem głaszcząc dalej psa i patrząc mu w oczy. Wiem, że nie powinno się mierzyć wzrokiem ze zwierzakami, ale wiedziałem, iż Gorg krzywdy mi nie zrobi… - Czemu się do mnie tak łatwo przywiązałeś?

            Pies szczekną cicho po czym zbliżył swój pysk do mojej twarzy i mnie… polizał. Nie gniewałbym się gdyby to było jedno miejsce, ale jego jęzor był szeroki, a i Gorg nie chciał pozostawić mojej twarzy suchej. Zaśmiałem się próbując odepchnąć od siebie zwierzaka. Niestety wilczur był silny i nie potrafiłem się od niego uwolnić. Dopiero po kilku minutach

odsunął się merdając wesoło ogonem.

            -A co to miało być? - krzyknąłem między atakami śmiechu. Ten pies wywoływał u mnie bardzo wiele pozytywnych emocji. Uśmiechnąłem się i pokręciłem głową, po czym westchnąłem głęboko. - Jeszcze nie wiem, co zrobić z Celią… Jak przekonać ją do ciebie - Dodałem patrząc zwierzakowi w oczy. Nie rozumiałem zachowania dziewczyny. Żeby tak zdenerwować się z powodu zwykłego zwierzaka? Miałem go zostawić i pozwolić umrzeć? Jak ona by się w takiej sytuacji zachowała? Co robiłem źle? - Może powinienem z nią zerwać? - Myślałem na głos. - Ale w końcu ją kocham, tylko ostatnio…

            Westchnąłem ciężko i zamknąłem mocno oczy myśląc. A właściwie starając się wyłapać jakieś myśli w ich natłoku, który panował w moim umyśle. Nie umiałem znaleźć żadnego szczęśliwego wyjścia z tej paskudnej sytuacji… W pewnej chwili poczułem coś zimnego na policzku. Uchyliłem powiekę i spojrzałem na Gorga, który opierał łeb na moim ciele. Ułożenie jego głowy było o tyle dziwne, iż zaczynało się przy obojczyku, a kończyło na policzku…

            -Masz rację, będzie dobrze. - Wypowiedziałem te słowa starając się w nie uwierzyć. Na nowo wplotłem dłoń w sierść zwierzaka. - Zresztą zawsze mam ciebie, prawda?

            Pies szczeknął jakby potwierdzając moje słowa, co ponownie wywołało mój głośny śmiech. Kolejne minuty mijały, a my leżeliśmy sobie na łóżku, właściwie Gorg leżał na mnie i nie ciążył mi aż tak bardzo. Cieszyłem się, że czworonóg jest ze mną. Nie wiem dlaczego, ale czułem, iż miałem w nim wsparcie.

Tę spokojną chwilę przerwał natrętny dźwięk dzwonka. Zmarszczyłem brwi i podniosłem się z posłania.

            -Ciekawe kto to o tej porze… Może Celia postanowiła porozmawiać? - wyszeptałem wątpiąc w swoje ostatnie przypuszczenia oraz układając wilczura na posłaniu. - Ale tym razem się nie ruszaj - rzuciłem do psiaka, po czym opuściłem sypialnie. Następnie podszedłem do drzwi wejściowych i nie sprawdzając, któż jest moim gościem otworzyłem je. Tak jak przypuszczałem, nie była to moja dziewczyna, to tylko Matthew postanowił mnie odwiedzić…

            -Josh jak ja się stęskniłem! - krzyknął wchodząc do mojego mieszkania, następnie zamknął za sobą drzwi, po czym mocno mnie przytulił. - No dawaj pyska - dodał i próbował mnie pocałować w policzek. Starałem się mu wyrwać, ale dziad był silny i przygwoździł mnie do ściany. Nie no, ja naprawdę nie chciałem być zmacany przez kumpla! W tym momencie Gorg głośno szczekną, dzięki czemu mój przyjaciel jak oparzony odkleił się ode mnie. Mój wybawiciel patrzył na nas przekrzywiając łeb. Spojrzałem na przyjaciela, który wciąż dyszał ciężko z powody wystraszenia. Zaśmiałem się głośno.

            -Dobry piesek, wie kiedy pana ma pilnować - powiedziałem i pogłaskałem zwierzaka kierując się w stronę kuchni. - Chcesz coś do picia?

            -Piwo może być - odpowiedział Matthew, gdy otrząsnął się z szoku.

            -Czyli znalazłeś go ledwie żywego? - Siedzieliśmy w salonie pijąc piwo. Opowiedziałem przyjacielowi historię ze zwierzakiem, który obecnie trzymał swój łeb na moich udach. Pokiwałem głową. - Jejku, ale z niego biedak. - dodał, po czym pogłaskał go po głowie. Gorga uchylił powiekę i spojrzał jakby niechętnie na mojego przyjaciela.

            -Najgorsze jest, że Celia dzisiaj zrobiła mi awanturę o niego… - westchnąłem. Chłopak spojrzał na mnie unosząc brew.

            -Dziewczyny są beznadziejne…

            -Ostatnio tak nie twierdziłeś - zauważyłem. - Co się stało? - Odwróciłem się, by spojrzeć na chłopaka.

            -No niby nic… Spotkaliśmy się raz czy dwa, miło mi się z nią rozmawiało, do tego jak ona bosko całowała - rozmarzył się. - No, ale dzisiaj dostałem od niej SMS-a żebym więcej się do niej nie odzywał, bo ma w dupie takich facetów jak ja…

            -Nie wierzę! - parsknąłem głośnym śmiechem. - Ty dostałeś kosza? Ty?! Wielki pogromca damskich serc, uwodziciel Matthew został olany? - śmiałem się coraz głośniej, a przyjaciel wzruszył ramionami.

            -Wiesz co, to chyba nie z nimi jest problem, a ze mną… - zaczął, a ja momentalnie spoważniałem i spojrzałem - na ile alkohol mi pozwalał - uważnie na chłopaka. - Może powinienem zmienić orientację i spróbować z tobą? - nachylił się nade mną, a ja miałem ochotę go odepchnąć. Niestety, Metthew unieruchomił moje ręce, przełknąłem ślinę próbując znaleźć w oczach przyjaciela coś, co twierdziłoby, iż ten żartuje… W tym czasie do naszych uszu doszło głośne warknięcie Goega, przez co Matthew na nowo odskoczył ode mnie.

            -Spokojnie Gorg, nie ukradnę ci pana - rzekł wystraszony chłopak i uniósł ręce w obronnym geście. - Jest twój - dodał. Pies na nowo zamknął oczy i z powrotem ułożył łeb na moich nogach.

            -Ale on ma rację - zacząłem próbując utrzymać poważny wyraz twarzy. - Ten związek nie miałby szans, patrząc na to, iż jesteś wkurzającym, zdradzieckim gnojkiem. - zakończyłem, a Matthew spojrzał na mnie unosząc jedną brew. Chwilę później obaj głośno się zaśmialiśmy. O tak, cała ta pokręcona sytuacja była jednym, wielkim oraz dziwnym żartem.

            -Wiesz co Gorg? - zaczął Matthew, gdy się uspokoiliśmy. - Nie wiąż się z żadną suczką, one są zdradzieckie, naprawdę nie pozwól sobie zniszczyć życia…

            -Spokojna głowa, nie dopuszczę do tego - zapewniłem szybko przyjaciela. - Postaram się, aby chociaż jeden z nas nie miał tych problemów…

            Z przyjacielem siedzieliśmy dość długo rozmawiając i śmiejąc się. Dzięki niemu chociaż przez chwilę mogłem nie myśleć o Celii, mogłem skupić się na pierdołach i wygłupiać się do woli. W nocy również nie byłem sam, gdyż wielkie cielsko wilczura położyło się obok mnie i przyjemnie grzało. Przez noc tuliłem się do ciepłej i miękkiej sierści zwierzaka.      

            -Gorg, idziemy na spacer - zakomunikowałem, gdy tylko wstałem z łóżka. Zmęczony ubrałem się i zrzuciłem zwierzaka z posłania - jak widać on również uwielbiał spać do późna. Wilczur spojrzał na mnie nieprzytomnym wzrokiem mówiącym: „Naprawdę, musimy?” Zaśmiałem się i siłą zaprowadziłem go do przedpokoju. Tam założyłem trampki oraz odzienie wierzchnie, natomiast Grog patrzył na mnie jak na debila. On chyba naprawdę nie chciał opuszczać ciepłego mieszkania. Zaśmiałem się i pociągnąłem w stronę wyjścia psa, który zaczął się opierać. Zdziwiony spojrzałem na niego.

            -Idziemy na spacer - zakomunikowałem jeszcze raz. Pies szczeknął, jakby wyśmiewając mój pomysł. Westchnąłem i jeszcze raz go pociągnąłem. Przez kilka chwil siłowaliśmy się. Wilczur był silny, zapewne silniejszy ode mnie, ale w końcu udało mi się go wyciągnąć. Szybko zamknąłem drzwi za nami. Gorg patrzył na nie i zaszczekał co właściwie zabrzmiało to jak marne jęknięcie. Zaśmiałem się. - Widzisz, mnie nie przegadasz, a teraz chodź.

            Pies posłusznie szedł przy mnie, ale nie było w tym chęci. Ruszał łapami, bo musiał chociaż nie chciał. Spojrzałem na niego i zaśmiałem się.

            -Ty to naprawdę nie lubisz wczesnego wychodzenia na dwór - powiedziałem ciągle się śmiejąc. Zwierzak spojrzał na mnie z niemym wyrzutem, a ja na ten wzrok odpowiedziałem szerokim uśmiechem. W pewnej chwili Gorg zatrzymał się i postawił uszy nasłuchując czegoś. - Co się stało? Chodź - powiedziałem przyglądając się mu. Zwierzak zachowywał się dziwnie, nie wiedziałem o co mu chodzi. Nagle zerwał się do biegu i ruszył w kierunku schodów. - Gorg! - krzyknąłem i pobiegłem za nim. Szybko zbiegłem na parter i opuściłem klatkę schodową. Najbardziej zdziwiło mnie to, iż drzwi były zamknięte… W takim razie jak on wydostał się na dwór?

            -Gorg! - krzyknąłem, biegnąc w stronę parku. - Gorg! - powtórzyłem głośniej. Przemierzałem najbliższe okolice, jednak zwierzaka nie znalazłem. Bardzo się o niego martwiłem, w końcu nie powinien jeszcze biegać, rany mogły się otworzyć. Mogło mu zabraknąć sił, mógł gdzieś paść. Może wrócił do domu? usłyszałem jakiś głosik w głowie, więc skierowałem się do siebie. Jednak i pod drzwiami Gorga nie było… Uciekł mi, może rzeczywiście nie powinienem posiadać psa? Westchnąłem i zasiadłem w fotelu. Spojrzałem na zegarek. Za niedługo lekcje się zaczną, ale ja nie miałem ochoty na nie iść, bo bardzo się bałem o wilczura i ciągle miałem nadzieję, że wróci. A może poszedł do siebie? Znaczy do swojego domu? Tam gdzie jest jego miejsce? Westchnąłem i zamknąłem oczy.

            Po chwili postanowiłem zadzwonić do Celii, w końcu chciałem z nią na spokojnie porozmawiać o wczorajszej sytuacji. Wybrałem jej numer w duszy modląc się, aby odebrała.

            -Czego chcesz? - usłyszałem po kilku sygnałach. Odetchnąłem z ulgą, może uda mi się jeszcze naprawić ten związek…

            -Kochanie chciałem porozmawiać o wczorajszym wydarzeniu - wyznałem cicho. po drugiej stronie panowała cisza, co było dobrym znakiem, gdyż dziewczyna nie rozłączyła się. - Ja… To się działo bardzo szybko. Ja wcześniej nie myślałem o tym, aby mieć zwierzaka. Znalazłem go rannego i co miałem z nim zrobić? Przecież w schronisku by go uśpili - wyjaśniłem mając nadzieję, że dziewczyna zrozumie. - Kotku nie gniewasz się na mnie?

            -Odezwę się - powiedziała stanowczo. Oho, dostałem zieloną lampkę, punkt dla mnie. Uśmiechnąłem się zadowolony z takiej odpowiedzi Celii.

             -Kiedy? zapytałem.

            -Powiedziałam, odezwę się. Kiedy będę miała czas - dokończyła i rozłączyła się. Przynajmniej wysłuchała mnie, a to już bardzo dobrze świadczy. Westchnąłem i spojrzałem na okno. No gdzie może być ten zwierzak… Z rozmyślania wyrwały mnie krzyki sąsiadki. Tak, tej samej jędzy, która się czepiała Gorga. Ciekawe, o kogo jej chodzi tym razem… Zanim zacząłem obstawiać, kto jest tym nieszczęśnikiem, na którym wyżywa się to babsko usłyszałem dzwonek do drzwi. Zmarszczyłem brwi i otworzyłem wrota. Okazało się, iż sąsiadka pofatygowała się do mnie…

            -Ten twój głupi kundel podrapał mi drzwi! - krzyknęła zdenerwowana. Spojrzałem na nią zdziwiony, podnosząc jedną brew. Gorg podrapał jej drzwi? Niby kiedy? Powróciłem wspomnieniami do poranka, kiedy goniłem psa. Rzeczywiście, drzwi były podrapane, ale to nie możliwe, aby zrobił to Gorg! Cały wieczór, noc a nawet ranek pies nie opuszczał mnie na krok.

            -To nie mógł być on. Cały czas był ze mną - wyznałem kobiecie, a ta spojrzała na mnie nienawistnym wzrokiem.

            -Oj grabisz sobie gówniarzu. Ale dobrze, dam wam jeszcze jedną szansę, niech ten kundel dalej se mieszka w tym pięknym bloku. – Ta, ciekawe, z której strony on jest piękny? Zmrużyłem oczy patrząc na kobietę. - jednak wiedz, że mam was na oku! - powiedziała machając wskazującym palcem, a następnie odwróciła się. - Ten świat schodzi na psy! - powiedziała na odchodnym i ruszyła w stronę swojego mieszkania, a echem odbijały się jej słowa „O Boże, kto mi zapłaci za wymianę drzwi. Z czego ja je kupię”, a ja szybko zamknąłem drzwi. Nie miałem ochoty tego słuchać. Podszedłem do okna i wyjrzałem przez nie.

            -Gorg gdzie jesteś? - wyszeptałem zmartwiony.

~~~~~

Chciałam odpowiedzieć na Wasze komentarze, ale nie mam za bardzo na to nastroju oraz pomysłu.. Przepraszam >.< Mam nadzieję, że rozdział się podobał i proszę o komentarze xD

Eh, zaczyna mnie denerwować to, iż nic się nie dzieje. Powinnam to zmienić ale uświadamiam sobie to dopiero po napisaniu.... Mam wrażenie, że opowiadanie to jest zwykłe, proste i nudne... Jak już mówiłam nic się nie dzieje, i ciągle znajduję wiele niedociągnięć, no ale chcę pisać więc będę musiała to naprawić. YAM mimo moich myśli będę pisała, gdyż podoba mi się dalsza część fabuły no i tam będzie coś się działo.. Taką mam nadzieję xP

Pozdrawiam wszystkich czytelników i dziękuję za Wasze wsparcie ♥

 (chyba zacznę się bawić w wyjustowanie tekstów. Co o tym myślicie?)